گذرگاه - محمد عثمان نجیب

  نیم ساعت در جهنم با جلال الدین حقانی  حقانی پدر، تروریست هم مثل حقانی پسرِ تروریست‌ بود، "اگه دخترم یا زنم سَرِ میر عاشق شوه چطو میشه؟" عثمان نجیب برخی توقعات از شبکه‌های تروریستی و از پشتونِ سیاسی تمامیت ‌خواه و از جمله شبکه‌ی حقانی خیلی مضحکه ‌بار است. ۹۹ درصدِ اینان از نکتایی‌دار تا بندتنبان‌دار برخلاف انسانیت اند و در مسیر مخالف آدمیت شنا می‌کنند. از جمله برخورد شان یا زنان و دختران و تحصیل و تعلیم و کار و کاسبی زنان. اینان از پدر پدر تا هزار نسل به این سو آدمیت نسبت به برخوردِ با زنان و اعطای حقوق اسلامی و انسانی زنان در ستیز اند. حتا به اعضای خانه‌واده‌های شان که زن یا دختر هستند. من روزی با یکی از این نوع آدم ‌ها یحث داشتم . او هم از وطن‌دارانِ حقانی است. آن زمان تلویزیون طلوع برای اولین بار سریال ترجمه شده‌ی هندی به نام تولسی به نمایش می‌داد. دامنه‌ی علاقه‌مندانِ آن رو به افزودن بود و  محسنی هم تنها به پول جمع کردن می‌اندیشید  و برایش مهم نبود که اثراتِ مفاسد اخلاقی و اجتماعی به جا‌گذاشته شده از نشر این سریال ها بالای محیط بسته‌ی به نام افغانستان چی بود؟ به هر حال آ

  به‌ فاجعه‌ی تحمیل یا هویت‌زدایی متوسل نشوید! چند گپی از هویت نوشته‌ی محمدعثمان نجیب این متن در ویدیوی دومِ برنامه‌ی گذرگاه طور گفتاری پخش شد. https://www.facebook.com/ 100014875805832/posts/ 1352036911968823/ فراموش نه‌ کنیم، اگر مقاومت های هویتی در جهان نه می بود، هیچ‌ انسانی از گزند شمشیر غاصبان و امپراطوران متجاوز در امان نه می بود. از چنگیز تا اسکندر مقدونی، از ناپلیون تا‌ هیتلر، از یونان و روم باستان تا انگلیس و از استالین تا ماوتسدون و هم مانند شان صد ها جهان گشای دیگر، حالا ماندگاری غیر از سر زمین‌های خود می داشتند.  هم گام هیاهوی زمان و در بحبوحه ی هست و بود هویت ها که امروز سر رشته داران هیولای غول پیکر زدایش هویت ها در  زادگاه   ما   آن   را   مدیریت   می‌کنند ، برخی قضاوت های به ظاهرعاطفی را می بینی، که موقعیت ایستایی نگارنده ی آن  را در بی خبری از عمق فاجعه بازگو می کند. هیچ انسانی بی عاطفه نیست و داشتن عاطفه فطری و هم زاد تولد انسانی است. ما هر کدام الحمدالله عاطفه ی انسانی و اسلامی داریم و با هر موردی از درد هم وطن خویش دردمند می شویم، احساس هم دردی داریم و آرزوی هم گام

    آقای مسعودِ پسر! یا مثلِ پدر باش یا نباش.       محمد‌عثمان نجیب نوشت: تعاملات سیاسی و بین‌المللی در نامه‌نگاری‌ها‌ کار‌ تازه‌یی نیست و محدود به معدود کسانی هم نيست. هر کسی می‌تواند نامه‌ی سیاسی با محتوای سیاسی یا نظامی یا اجتماعی به هر‌کسی بنویسد. رعایت اصول و قواعد پذیرفته شده‌ از جمله اخلاقیات در نامه نویسی‌ها یک اصل است. اما نظرداشت سلسله‌ی مراتب‌نامه نویسی ها به صورت قطع یک الزام است. تشخیص صلاحیتی مخاطب در نامه‌ها، پیشینه و حالینه‌ی رابطه‌ها با مخاطب از دیپلوماسی تا عدول از آن و از دشمنی تا دوستی مهم است ولی لحن‌ نامه‌نگاری های سیاسی برای مخاطب‌ خارجی توسط یک اداره، توسط یک دولت، توسط یک تشکل رزمی و سیاسی و از نام یک رهبر در موقعیت‌های حساس زماني و کشوری مثل کشور ما بسا مهم‌تر است. ملت افغانستان آرزو ندارند تا مثلآ رهبر جبهه‌‌ی مقاومت‌ ملی در فصل تدابیر آغاز چنگ های آزادی خواهی با صدور بیانیه‌‌یی یا نامه‌یی تضرع آمیز نوع جبن سنت شکن مقاومت ملی را از خود به جا گذاشته و آن را دیپلوماسی بنامد. به خصوص که چنان بیانیه و نامه‌یی به مخاطب اشغال‌گری مثل پاکستان که به طورعملی کشور را

 بادهای‌سوزان جنوب را فقط با مقاومت  و قربانی مهار کنیم. محمدعثمان نجیب نوشت:   ما در روزگارانی قرار داریم که ایادی وحشت و ترور جهنم خدا را در روی زمین برای ما آورده اند. در شب و روز‌هایی که پروردگار دروازه‌های جهنم را به روی بنده‌گان خود و مؤمنان می‌‌بندد و شیاطین را به زنجیر می‌کشد، در سرزمين سوخته‌یی به نام افغانستان جباران آتش‌افروز جهنمی ملت ما را زير پاشنه‌های ستور مانند شان ریز ریز می‌کنند. اینان یعنی گروه وحشی‌‌یی به نام طالب که نه ریشه‌ی اسلام دارند و نه بیشه‌یی در افغانستان پرتاب شده‌های جنوب اند و جهان ظالم علیه ملت ما. وقتی که باد‌های ويران گری  از جنوب می‌وزند تنه‌های آدم های سرزمین ما را از ریشه بر می‌کنند و در تلاطمی از وحشت‌آفرینی وحشت‌سرایی را بر علیه ما ساخته و در آتش‌کده‌ی ظلمت آن آتش‌بیار و هيزم بسپار شده و ما را می‌سوزانند. برای سنگ و چوب طوفان ویران‌گر جنوب مهم نیست که من کیستم و تو کیستی و این کیست و آن کیست؟ برای آن‌ها مهم است تا سران فاشیست و اقتدارگرای پشتون‌سیاسی و خيبر پشتون‌خواه از آنان راضی باشد و این سران جبون پشتون به دست‌گاه های جهنمی استخباراتی انگلیس